Depresja może przydarzyć się każdemu. To choroba, której najczęściej nie poprzedza żadne przykre i traumatyczne wydarzenie, zwykle pojawia się „znikąd”.

Podstawowymi objawami depresji są obniżenie nastroju, który podlega wahaniom w ciągu dnia, utrata zainteresowań i zdolności do cieszenia się a także brak energii oraz wzmożona męczliwość. Do często spotykanych objawów depresji należą także: niska samoocena i brak wiary w siebie, słaba koncentracja i uwaga, pesymistyczne widzenie przyszłości, poczucie winy i małej wartości, myśli i czyny samobójcze, zaburzenia apetytu i snu. Depresji często towarzyszy także lęk.

Zwykle, do rozpoznania choroby wystarcza utrzymywanie się ww. objawów powyżej 2 tygodni. Można rozpoznać trzy rodzaje epizodu depresyjnego: łagodny, umiarkowany i ciężki. W przypadku ostatniego rodzaju ep. depresyjnego niezbędna jest hospitalizacja pacjenta.

Dwa główne sposoby leczenia depresji to farmakoterapia oraz psychoterapia.

Bywają, sytuacje, że schorzenia somatyczne mogą wpływać na obniżenie nastroju i wywoływać depresję. Tak może się dziać się w przypadku gdy pacjent choruje na schorzenia neurologiczne (udar mózgu, guzy mózgu, choroba Huntingtona, choroba Parkinsona, stwardnienie rozsiane); schorzenia endokrynne (choroby tarczycy – najczęściej niedoczynność, choroby przytarczyc, choroba Cushinga, choroba Addisona); choroby zakaźne (mononuleoza zakaźna, kiła, opryszczka, zapalenie wątroby, HIV/AIDS) oraz inne takie jak reumatoidlane zapalenie stawów, toczeń rumieniowaty układowy, nowotwory, porfiria, niewydolność nerek.

Czasem wpływ na obniżenie nastroju mają leki: interferon, blokery receptorów β, kortykosteroidy, L-dopa, karbamazepina, indometacyna, benzodiazepiny, opiaty, fenotiazyny, butyrofenony.